Gedurende de jaren hebben tal van kunstenaars hun werken tentoongesteld in De Cacaofabriek. Per jaar worden er ongeveer 20 verschillende exposities en tentoonstellingen georganiseerd. Hieronder vindt u een overzicht van de 2017.
Paul Segers (Eindhoven, 1976) is terug in de Cacaofabriek! In 2015 nam Segers deel aan de groepstentoonstelling Non-Fiction van het Nieuw Brabants front met zijn 13 dagen durende performance Mark the points of no return. Op de heuvel voor de Cacaofabriek bouwde hij toen een tijdelijke verblijfplaats opgetrokken uit afvalmateriaal en resten van zijn eigen kunstwerken. Hij had zichzelf opgelegd zijn verblijfplaats 13 dagen lang niet te verlaten en was grotendeels aangewezen op hulp van voorbijgangers of geïnteresseerden.
De meeste performances van Segers zijn op zichzelf staande projecten. In zijn nieuwste alter ego Bullet-Head vond de kunstenaar zoveel mogelijkheden dat hij besloot tot een drieluik, elk met een andere invalshoek. In de Cacaofabriek zal het laatste deel van het drieluik uitgevoerd worden. In the Last Re-Enactment komt Bullet-Head nog éénmaal terug om daarna voorgoed te verdwijnen.
In de tentoonstelling zal iedere week een verfilming te zien zijn van een van de performances van Paul Segers:
Tijdens zijn presentatie in de bovenruimte van de expo in de Cacaofabriek laat beeldhouwer Bram Braam (1980, NL woont en werkt in Berlijn) nieuw werk zien. Braam is een internationaal succesvolle kunstenaar en heeft de tentoonstelling in de Cacaofabriek gekozen als gelegenheid om nieuw werk te ontwikkelen. De monumentale ruimtes met een mix van oude en nieuwe architectuur vormen een geweldige omgeving voor zijn werk. Kenmerkend voor zijn beelden en assemblages is de combinatie van tegenstellingen, het samenbrengen van tegenpolen.
We worden in het dagelijks leven voortdurend omringt door een kunstmatige opgepoetste realiteit. Photoshop, plastische chirurgie, virtual reality. Wat is authentiek en wat is nep? Braam is er door gefascineerd, die behoefte om een hyperealiteit te creëren. Tegelijkertijd zoekt en vindt hij in zijn woonplaats Berlijn de rauwheid van de grote stad, met plekken die zich onttrekken aan controle en valse mooimakerij. Daar vind je de streetart, graffiti, urban gardening. Braam voegt deze uitersten samen in zijn werk.
In zijn werk zijn sporen te vinden van verwanten uit de kunstgeschiedenis, de Amerikaanse beeldhouwer Donald Judd, of het modernisme van de Stijl. In zijn beelden komt het minimale, wat vaak wordt omschreven als iets typisch Nederlands, samen met de grootstedelijke anarchie van Berlijn.
Op 8 oktober om 15.00 uur opent directeur Jochem Otten de tentoonstelling Fresh Cacao, de tentoonstelling met werk van afgelopen zomer afgestudeerde jonge kunstenaars. De Cacaofabriek vindt het belangrijk om jonge kunstenaars de ruimte te bieden om zich te presenteren en verder te ontwikkelen.
Deze vierde editie is bijzonder: een van de exposerende kunstenaars zal de Carat Lucas Gassel Prijs krijgen. Een nieuwe Helmondse kunstprijs, die in het leven geroepen is door stichting Carat met als doel een van de startende kunstenaars een financiële impuls te geven. Carat en de Cacaofabriek hebben zich met hun samenwerking ten doel gesteld talentvolle kunstenaars op artistiek vlak en op het gebied van financiën en ondernemerschap te ondersteunen.
Vanaf 8 oktober is er werk te zien van Nika Schmitt en Flo van der Waa (Maastricht), Christa te Dorsthorst en Nina Maertens (Breda) en Renée van Oploo, Vince Donders, Laiyan Cheng en Jeanine Vloemans (Den Bosch). Bij de tentoonstelling verschijnt een publicatie met teksten van kunsthistoricus Manus Groenen.
Op 22 oktober wordt bekendgemaakt wie van de 8 kunstenaars de Carat Lucas Gassel prijs zal krijgen. De jury bestaat uit Frank Hoenjet (conservator Museum Helmond), Jos Wilbrink (voormalig directeur BKKC) en Fabienne Swinkels (stichting Carat).
Op 3 september beginnen we het nieuwe tentoonstellingsseizoen meteen flitsend met een tentoonstelling van de Nederlandse stencil King Hugo Kaagman in het kader van het Urban Matterz festival.
Hugo Kaagman (1955) is de pionier van street art in Nederland. Al sinds eind jaren zeventig werkt hij als graffitikunstenaar met sjablonen, wat hem de bijnaam Stencil King heeft opgeleverd. Inmiddels heeft hij een enorm oeuvre ontwikkeld, variërend van schilderijen, keramiek en kleding tot muren, tunnels, torens, bussen, boten, treinen en vliegtuigen. Hij werkt nog altijd met sjablonen en met zijn collagestijl en het gebruik van decoratieve patronen weet hij continu nieuwe verbanden te leggen en nieuwe zienswijzen te ontwikkelen. Hugo Kaagman (1955) is de pionier van street art in Nederland. Al sinds eind jaren zeventig werkt hij als graffitikunstenaar met sjablonen, wat hem de bijnaam Stencil King heeft opgeleverd. Inmiddels heeft hij een enorm oeuvre ontwikkeld, variërend van schilderijen, keramiek en kleding tot muren, tunnels, torens, bussen, boten, treinen en vliegtuigen. Hij werkt nog altijd met sjablonen en met zijn collagestijl en het gebruik van decoratieve patronen weet hij continu nieuwe verbanden te leggen en nieuwe zienswijzen te ontwikkelen.
Het werk van Hugo Kaagman is een mengeling van het westerse, het niet-westerse, het burgerlijke, het ambachtelijke en het moderne, avant-gardistische; spottend en kritisch en tegelijk met respect voor het artistieke aspect van het ambachtelijke werk. Van zebrastrepen tot Delfts blauw, zijn uitgangspunt is om traditie te moderniseren voor de toekomst.
Op de begane grond is er een pop-up shop van het jonge urban mode-label Instinct One!
Zakenman, schilder, fotograaf en organisator Hans van de Berkmortel presenteert zijn nieuwste fotoboek ‘alles is waar’ Voor deze gelegenheid is er een overzicht te zien van een groot aantal van zijn foto’s. De tentoonstelling en het boek worden ingeleid door Dr. Ger Jacobs, aanvang 20.00 uur. De foto-presentatie is daarna nog te zien tot en met 23 juli.
Een groeps- expositie van 6 jonge kunstenaars die elkaar op verschillende plekken zijn tegengekomen en vanuit een inhoudelijk verwantschap hebben besloten samen te exposeren. Voor hun eerste expositie in deze samenstelling hebben ze De Cacaofabriek als locatie gekozen. Alle zes werken ze met het gegeven herinnering en het concept tijdelijkheid. Ondanks hun verschillende werkwijzen en stijl zie je de overeenkomst in onderwerp. Een aantal van hen laat maar flarden van een herkenbaar beeld zien, alsof het beeld aan het verdwijnen is. Het materiaalgebruik is kwetsbaar; geen dikke lagen verf, maar transparante lagen die onderliggende kleuren en vormen laten doorschemeren. Of ruimtelijk werk van suiker, een zeer kwetsbaar en broos materiaal.
De deelnemende kunstenaars verbeelden in hun werk hoe ons brein omgaat met herinneringen. Waarom blijven bepaalde gebeurtenissen ons bij, herinneren we ons een specifieke plek, geur of kleur?
Herinneringen, zowel persoonlijke als algemene, vormen de bron voor het werk in de tentoonstelling. Alle zes duiken ze in de geschiedenis en creëren vanuit hun onderzoek een fictieve verhaallijn. Het werk vormt een monument voor voorbije gebeurtenissen.De expositie geeft een gevariëerde kijk op het ervaren, herbeleven en koesteren van herinneringen. Er zijn schilderijen, foto’s en beelden te zien.
Een bijzondere samenwerking in de cacaofabriek tussen kunstenaars Karin Van Dam en Robbie Cornelissen.
Beiden hebben in binnen- en buitenland in diverse musea en galeries geëxposeerd, kennen elkaar goed en zijn niet alleen autonoom kunstenaar, maar ook als docent aan Hogeschool voor de kunsten ArtEZ verbonden. Beiden hebben het gevoel dat de groeiende beheersing in hun vakmanschap tegenstand nodig heeft om tot nieuwe beelden en verbindingen te komen. Dit zoeken zij in deze samenwerking waarbij ze bouwstenen voor nieuw werk uitwisselen en de ander hierop laten voortborduren, aanvullen en uitbreiden.
De expositieruimtes in de Cacaofabriek bieden de perfecte ruimte om de installatie te creëren. Kantelpunt 1 is een samenspel tussen het monumentale karakter van industrieel erfgoed en de vormtaal van de kunstenaars. Het werk kan in deze vorm alleen maar in deze ruimte ontstaan en bestaan. Tijdens de opbouwfase kan het publiek het creatieve proces meemaken. Je kunt zien wat er ontstaat en hoe de installatie de ruimte inneemt en overneemt.
Het werk van Cornelissen en van Dam is op het eerste gezicht heel erg verschillend. Waar Karin van Dam werkt vanuit de werkelijke ruimte met diverse materialen en op een vaak monumentale schaal, werkt Robbie Cornelissen met de illusie van de ruimte in monumentale tekeningen en animatiefilms. Wie beter of langer kijkt ziet echter dat ze dezelfde thema’s en fascinaties gebruiken. De stad, de onderwereld, het ervaren van het werk door je erin te begeven, zowel fysiek als mentaal. De opgeroepen werelden zijn vaak labyrintisch, nodigen uit tot dwalen, onderzoeken het begrip ruimte en de kleur zwart speelt een belangrijke rol. Voor beide ligt het startpunt in het tekenen en het denken vanuit de beweging en de lijn.
Mike Harris en Sas Schilten zijn beiden documentair fotograaf. Zij maken daarbij graag gebruik van een beeldtaal die doet denken aan de geënsceneerde fotografe. Die aanpak is erop gericht om binnen een journalistiek-documentair kader toch tot een beeld te komen dat de onechtheid van het theaterdecor in zich draagt. In de hoop bij de kijker verwarring te stichten over het waarheidsgehalte van de foto, en daarmee van alle fotografisch beelden die in de media verschijnen. We worden door de media overstelpt met steeds weer dezelfde vooroordeel bevestigende beelden. Dit komt de beeldvorming rond sociaal-maatschappelijke thema’s niet ten goede. Harris en Schilten trachten onderwerpen als dakloosheid en armoede in een ander licht te zetten, in de hoop dat er met hernieuwde aandacht naar de inhoud gekeken wordt. Volgens hen geen overbodige luxe in de huidige tijd...
Als gevolg van de crisis neemt het aantal daklozen in Nederland toe. Sommigen zoeken een heenkomen in parken en bossen in en rond de steden, waar zij noodgedwongen kamperen. Ieder redt zich op zijn eigen manier, doorgaans verborgen voor het oog van de medemens. De publieke opinie is gebaseerd op sporadische, weinig representatieve ontmoetingen met daklozen op straat, of nieuwsberichten waarin steeds dezelfde negatieve stereotypes terugkeren. De heersende misvatting is dat dakloosheid een keuze is. In werkelijkheid kan het iedereen overkomen.In deze fotoserie lijkt de scheidslijn met recreatief kamperen en survival sport soms bedrieglijk dun. Waarmee het voor de burger onaangenaam dichtbij kan komen. The Great Outdoors is voortgekomen uit het #Huisje #Boompje Project (2015) van de Academie voor Beeldvorming. De AvB wil door middel van kunst veranderingen in de samenleving zichtbaar maken.The Great Outdoors was eerder te zien tijdens het BredaPhoto International Photofestival 2016. Met dank aan BredaPhoto voor de productie van de prints. In 2003 studeerde Mike Harris cum laude af aan de Fotoacademie Amsterdam, en was hij tevens de eerste winnaar van de Photo Academy Award. Aansluitend werkte hij twee jaar voor De Volkskrant. In 2013 ontving hij de tweede prijs bij Selection of Dutch Photography, waarvoor hij in 2014 opnieuw genomineerd werd. Mike Harris is verbonden aan de Fotoacademie Amsterdam als eindexamendocent.
Hoe is het mogelijk dat in een welvarend land als Nederland bijna anderhalf miljoen mensen rond de armoedegrens leven, 1 op de 5 gezinnen problemen met schulden heeft en dat 1 op de 9 kinderen in armoede opgroeit. Armoede betekent zoveel meer dan geldproblemen hebben. Het veroorzaakt stress, ziekte, sociale uitsluiting en een kortere levensverwachting. In 2002 ontstond het eerste initiatief voor de voedselbank en intussen is het uitgegroeid tot een enorm logistiek bedrijf dat geheel rust op de schouders van vrijwilligers. We zijn het bestaan ervan normaal gaan vinden en precies daar schuilt een gevaar. Hierdoor lijkt de oplossing gevonden, maar uiteindelijk is de voedselbank slechts een doekje voor het bloeden. De voedselbank is het gezicht van de hedendaagse armoede en het bestaan ervan mag geen vanzelfsprekendheid worden.
Om het hedendaagse schilderen te vieren heeft Jana van Meerveld een uitgebreide solotentoonstelling getiteld 'Das Unheimlich Autonome' in de grote bovenzaal van De Cacaofabriek. Met 24 nieuwe schilderijen die in Nederland nog niet eerder zijn getoond. Zij wordt gedreven door een nieuwsgierigheid naar het onbekende visuele beeld vanuit het schilderen ontstaan, als hedendaags schilderij. Het geschilderde ziet zij als een onschatbaar medium, wat wezenlijke ervaringen kan oproepen en transformerend tegelijk kan zijn. De ontwikkeling van het autonome is een essentiële kwaliteit voor de beeldende kunst en het menselijk bestaan in sociale context. In het discours binnen de Nederlandse beeldende kunst wordt het autonome in de schilderkunst dood geredeneerd door verouderde academische denkbeelden, irrelevant verklaard in dit digitale tijdperk en klemgezet door een diepgewortelde allesoverheersende christelijke cultuur. In de kern wordt de ontwikkeling van het autonome maken en denken als primitief, duister en gevaarlijk beschouwd. De tijd is er naar om dit weerbarstige medium opnieuw te bezien. Jana van Meerveld is geboren in de communistische periode in Tsjechië, werkt als schilder in Amsterdam en doet regelmatig tentoonstellingen in Nederland en Engeland. Zoals in De Nederlandsche Bank (2009 Amsterdam), Present Forever (Fatform Bijlmer Garage 2012 Amsterdam), W139 (2014 Amsterdam), Drawing Room - Tannery Arts (2013 London), Mackintosh Museum (2013 Glasgow), Schwartz Gallery (2016 London). Haar werk is enkele malen genomineerd voor schilder prijzen in Engeland en Nederland Op zondag 26 februari zal Jana van Meerveld een informele Artist Talk geven over haar schilderijen in relatie tot deze onderwerpen.
Maartje Korstanje haar kunstenaarspraktijk wordt gedreven door een sterk besef van eindigheid van dit leven en de omgang daarmee. Wanneer verval en aftakeling hun intrede doen, toont zich tevens sterk de schoonheid en onbeschadigdheid van datgene in volle glorie. De aandacht is gericht op spanning tussen groei en verval; zowel in de natuurlijke wereld als in de artificiële, door mensen gemaakte wereld, maar voornamelijk op plaatsen waar deze twee werelden elkaar ontmoeten. Daar waar het botst of in elkaar overvloeit ontstaat een krachtenveld waar constructie en deconstructie, aantrekking en afstoting de hoofdrol spelen. Daarnaast kunnen actuele, universele kwesties katalysators zijn, maar veel beslissingen zijn minder door de ratio ingegeven. Intuïtie en verbeelding zijn de belangrijkste drijfveren. Materiaal en de behandeling ervan zijn eveneens van groot belang. Beeldhouwen heeft een langdurig verloop, het begint klein en wordt steeds groter. Hoewel Korstanje met uiteenlopende materialen werkt; van brons tot borduurwerk, is karton een vaste basis. Naast het werken met karton worden er constant nieuwe terreinen onderzocht. Elk werk is een onderzoek naar het onbekende. In de Cacaofabriek zullen beelden te zien zijn uit verschillende series die niet eerder bij elkaar zijn getoond maar wel een sterke relatie met elkaar hebben. Tijdens een residency in het Europees Keramisch Werk Centrum (EKWC) in 2013 ontstond een nieuwe manier van werken met klei. De beelden werden hangend gemaakt en met behulp van de zwaartekracht kregen ze hun vorm. Het startpunt van deze werken waren historische etalages van slagerijen waarin hele karkassen werden gepresenteerd. Hierbij ging het voornamelijk om de schoonheid van het vlees en de verbinding die wordt gelegd tussen het dier en degene die het dier eet. Voor een tentoonstelling in het Groninger Museum in 2014-15 kwam er een vervolg op het werken met gebruik van de zwaartekracht, maar nu met het vertrouwde karton in plaats van keramiek. Deze serie bestaat uit een aantal huidachtige gedrapeerde sculpturen over staanders waarmee ze versmolten zijn. Alle werken zijn in die tijd erg beïnvloed door het boek ‘Butchers Crossing’ van John Williams. Dit handelt over de laatste bizonjacht en daarmee de aantrekkingskracht van avontuur en natuur, de zoektocht naar het echte leven en doden voor de kicks. Maartje Korstanje (Goes 1982) studeerde aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving / St. Joost, Breda en het Sandberg Instituut in Amsterdam (MFA). Ze was één van de winnaars van de Prix de Rome in 2007, deed residency programma’s bij Kunsthuis SYB (2007), IBB Curacao, (2008), het Europees Keramisch Werk Centrum (2013), Calcutta Art & Research Foundation, India (2015) en International Studio & Curatorial Program New York (2016). In 2014 werd ze genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunstprijs. Haar werk is gepresenteerd in groepstentoonstellingen in onder andere GEM, Den Haag, Museum de Pont, Tilburg, Hudson Valley Center for Contemporary Art, New York en ISCP, New York. Ze had solotentoonstellingen bij onder andere Upstream Gallery, de Vleeshal, Zeeuws Museum, Museum Jan Cunen en het Groninger Museum.
Esther de Graaf (1984) woont en werkt in Groningen. Ze maakt beelden die zo licht zijn dat ze haast lijken te zweven, alsof ze met zwaartekracht weinig te maken hebben. Met eenvoudige materialen zoals karton, aluminiumfolie en ijzerdraad maakt zij fragiele, efficiente beelden die onze eigen verbeelding aanspreken en waardoor we zelf betekenis kunnen geven aan wat we zien. Tegelijkertijd verbinden de eenvoudige materialen ons met het gewone leven om ons heen. Naast haar ruimtelijke beelden maakt Esther tekeningen met inkt op papier. Met beide wil zij altijd een maximale ruimtelijkheid laten zien. Met haar tekeningen verkent ze zo oneindige mogelijkheden van vormen en ruimte die eenzelfde sensibiliteit als basis hebben als haar beelden. In haar werk gaat het om de primaire zintuiglijke beleving, waarbij vooral de verbeelding wordt uitgedaagd die niet direct in woorden te vangen is. In 2010 ontving zij het Hendrik de Vriesstipendium en in 2013 was zij genomineerd voor de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs. Afgelopen zomer 2016 was haar solotentoonstelling 'Branching Fields' te zien in het Groninger Museum. In de Cacaofabriek toont Esther recente tekeningen in combinatie met een nieuw beeld.
Meld je aan en ontvang ons laatste expo nieuws!