Gedurende de jaren hebben tal van kunstenaars hun werken tentoongesteld in De Cacaofabriek. Per jaar worden er ongeveer 20 verschillende exposities en tentoonstellingen georganiseerd. Hieronder vindt u een overzicht van de 2016.
Van 20 november tot en met 30 december is de expositie Helmondse Meesters een culturele erfenis te zien in de expositieruimtes van de Cacaofabriek. De tentoonstelling is een hommage aan Helmondse kunstenaars uit het (soms nog nabije) verleden. Met deze tentoonstelling wordt werk uit privécollecties weer even zichtbaar gemaakt voor een groter publiek. De grote verzameling werken die door stichting Art bij elkaar is gebracht getuigt van een rijke Helmondse traditie in de beeldende kunst. Bij het samenbrengen van de werken heeft Eduard Hanssen een grote rol gespeeld. Als lijstenmaker en kunstmaterialenhandelaar was Eduard goed bekend met de Helmondse kunstscene. In de tentoonstelling zijn kunstwerken te zien van o.a. Gerard Princée, Har Sanders, Sjef van Schaijk en Jack van den Waarsenburg.
Er zijn twee kunstenaars die een bijzondere band hebben gehad met de Cacaofabriek: Leon Adriaans, die er in vroeger jaren een aantal malen geëxposeerd heeft en de oude Cacaofabriek een warm hart toedroeg en de afgelopen jaar overleden Frans van Bommel, werkzaam voor het vroegere Filmhuis en betrokken bij de verhuizing van het filmhuis naar de Cacaofabriek.
Naast de expositie is er nog een film- en lezingenprogramma.
VDe Cacaofabriek EXPO vindt het belangrijk dat jonge kunstenaars een podium krijgen en gunt ze een expositiekans direct na hun afstuderen. Onder de titel FreshCACAO presenteert De Cacaofabriek EXPO daarom vanaf zaterdag 15 oktober het eindexamenwerk van 13, net afgestudeerde, kunstenaars!
De artistieke commissie van de exporuimtes heeft afstudeerexposities van vier Nederlandse kunstacademies bezocht: AKV St. Joost Breda en Den Bosch, Fontys Maastricht en HKU Utrecht. Zij hebben gescout en deze jonge talenten geselecteerd voor een sprankelende en veelzijdige FreshCACAO expositie!
De tentoonstelling REISTIJD wordt op zondag 4 september om 15.00 uur geopend door SIMITS yiddish music, vier muzikanten die blijmoedigheid combineren met melancholie. Max Silverenberg, sopraansaxofoon en zanger, Kees de Wit, zanger, klarinet, fluit, altsaxofoon en cajun, René Vermaes bandoneon, gitaar, piano en voetbas. Ruud Sempel, bas. Simits speelde onder andere in Paradiso, de Effenaar, Muziekcentrum Frits Philips en in Avignon om het jaarlijkse theaterfestival luister bij te zetten.
Reizen is zich verplaatsen, weggaan van de eigen plek, vaak met een helder doel en een gerichte bestemming. Zich verplaatsen om nieuwe werelden te ontdekken, waarin je jezelf wilt laten verrassen door het onverwachte. Mensen verplaatsen zich soms gedwongen, omdat het verblijven op de vertrouwde plek niet langer mogelijk is, zoals duizenden jaren geleden al de jagende mens op zoek ging naar voedsel om te kunnen overleven. Doorreizen naar andere gebieden als gevolg van oorlog, voedselgebrek, armoede; het is zo oud als de wereld. Waar reizen voor de een werk is, ontspanning, of ontsnapping aan het dagelijkse, is het voor de ander een stap in het duister, het tegemoet gaan van een onzekere toekomst.
In de tentoonstelling reistijd tonen Frank Eerhart en Jan Radersma werken die associaties oproepen met het zich voortdurend verplaatsen en het verblijven in een andere omgeving. Eerhart maakt werken van objets trouvés. Hij verzamelt verdwaalde objecten die hun waarde verloren lijken te hebben, maar die voor hem juist een aantrekkingskracht bezitten door hun huid of vorm. Met het behoud van de sporen uit hun verleden, assembleert hij ze vaak tot een portret of gestalte en geeft ze zo als het ware een nieuw bestaan. Jan Radersma schildert landschappen waarin de beschouwer zijn eigen herinneringen kan beleven en de eigen ruimte kan zoeken in onvermoede wegen en paden. Zijn werken gaan over het onderweg zijn, het zoeken naar de plek waar je vandaan komt. Ze vormen het beeldverslag van zijn bestaan.
Tijdens de tentoonstellingsperiode worden er workshops gegeven door Frank Eerhart en Jan Radersma over het thema reistijd. Frank Eerhart die ook dichter is zal met de deelnemers gedichten schrijven. Jan Radersma werkt met de monotype-techniek, waarmee de deelnemers een eigen afbeelding bij hun gedicht kunnen maken. Geïnteresseerden kunnen contact opnemen met Julienne Tullemans, programmeur van Cacaofabriek Expo.
Op de vide exposeert Carla Vermeltfoort haar foto’s. Vermeltfoort studeerde aan de Visual Arts department, Polytechnic, Nieuw-Zeeland Fotoacademie Amsterdam. Haar werk gaat vaak over 'verlangen'. Verlangen naar vrijheid, naar het exotische of het oorspronkelijke, naar het weggaan versus het gevoel van gebondenheid. Wat zou kunnen zijn en wat is, die dualiteit en schoonheid ook in deze melancholische onmogelijkheid. Of misschien is het toch ook een non-dualiteit omdat het een niet zonder het ander kan, geen vrijheid zonder grenzen. Geen verbeelding zonder realiteit.Het werk 'Tawhiti' dat zij toont in De Cacaofabriek Expo, gaat over een gevoel van heimwee over dingen van lang geleden en ver weg in tijd en ruimte. Over daar waar men niet terug kan keren.
Reistijd is te zien van 4 september tot en met 11 oktober 2016 in de Cacaofabriek in Helmond. Bij de tentoonstelling verschijnt de publicatie REISTIJD met gedichten en beelden van Frank Eerhart en schilderijen van Jan Radersma.
Kunstcongres met perspectief in de exporuimte van de Cacaofabriek. Opening 13 juli om 16.00 uur door Jochem Otten, directeur Cacaofabriek en Astrid Hendriks, manager banenafspraak UWV
Op uitnodiging van voormalig wethouder Van Mierlo van de gemeente Helmond is van 14 juli tot 12 augustus de expositie van de winnaars van het Kunstcongres met perspectief te zien in de benedenzaal van de exporuimte in de cacaofabriek te zien. Het Kunstcongres met perspectief is een initiatief van het UWV. Beeldend kunstenaars met een arbeidsbeperking kunnen middels dit congres netwerken met professionals uit de kunstwereld, deelnemen aan workshops of een van hun werken tentoonstellen. Dit congres biedt de deelnemers een extra steuntje in de rug en biedt de mogelijkheid te werken aan arbeidsperspectief. De winnaars van het congres van 2015 zijn Inge Hoefnagel, Ellen Harmsma en Sylvia Doeleman. De tentoonstelling met hun werken reist door Nederland en was al op verschillende plekken te zien, onder andere bij Philips in Eindhoven en ministerie van Sociale zaken in Den Haag. In het kader van deze tentoonstelling worden er in de exporuimte van de Cacaofabriek workshops georganiseerd voor mensen met een arbeidsbeperking.
Hoe verhoudt het atelier zich tot de mentale gesteldheid van de kunstenaar? Is dat atelier een soort vacuüm in de tijd? Een windstille plek in de stormen die in de buitenwereld woeden? Of is er eerder sprake van een continue uitwisseling van beelden en informatie? Zeker is dat de perceptie in het atelier anders verloopt dan erbuiten. Beelden, indrukken en overpeinzingen zijn vaak intenser en subjectiever. Die indrukken belanden in een soep van persoonlijke affecties, ideeën, obsessies en visies op de werkelijkheid en beklijven daar. Het atelier als het eigen universum, als transformator voor het mentale landschap van de kunstenaar.
Er zijn meerdere zienswijzen denkbaar om het interieur van een atelier te beschouwen. Bijvoorbeeld als container voor de optelsom van kunstwerken, gereedschappen, materialen en persoonlijke attributen van de kunstenaar, de zichtbare neerslag van een artistiek levenswerk. Maar ook als de ruimte waarbinnen de gebruiker in een specifieke ruimtetijd-relatie tot zijn leven als kunstenaar staat. Als het ‘mentale landschap’ van zijn bestaan in het verleden en in het nu, met vertakkingen naar toekomstig werk. In dat mentale landschap wordt de kunstenaar gestimuleerd om zijn artistieke beperkingen te ontstijgen, en net als in een natuurlijk landschap is hij geneigd om de verschuivende horizon te koppelen aan het perspectief van zijn eigen beroepspraktijk, aan zijn ontwikkeling als kunstenaar. Die horizon of de fysieke ruimte is dan niet langer een begrenzing, maar de intro naar nieuwe vergezichten op zijn mentale binnenwereld.
Atelierportretten NL biedt een inkijk in dat mentale landschap middels de serie ‘ateliertekeningen’ en de reactie daarop van de betreffende kunstenaars.
Deelnemers: Benno Neeleman, René Korten, Hans van den Boogaard, Eugène Terwindt, Arno Arts, Ageeth Boermans, Rob Voerman, René Ziedses des Plantes, Willem Muijs, André Pielage, Andreas Hetfeld, Diederik Grootjans, Paul de Kort, Samuel Drukker, Wim Zurné, Hanneke Klinkum, Henk Hage, Lique Schoot en Niko de Wit.
Van 22 mei tot en met 3 juli is er ook een tentoonstelling van portretten van fotograaf Gerard van Hal in de lichtstraat in de Cacaofabriek. De serie portretten bestaat uit foto’s van Helmondse kunstenaars.
Het idee om een portretserie van kunstenaars te maken leeft al lang bij Gerard van Hal. De tentoonstelling Atelierportretten NL die vanaf 22 mei te zien is in de exporuimte bleek een mooie gelegenheid om een aantal van zijn foto’s te laten zien.
In de portretten probeert van Hal de persoonlijkheid van de kunstenaar te vangen. Een goede portretfoto geeft iets bloot van de ziel van de geportretteerde. In dit geval maken we, gezien door de lens van Gerard, onder andere kennis met Tahné Kleijn, Bert Loerakker, Jan Vriends, Tania Heijmans en Joke Smeulders.
Tegenstellingen is het leitmotiv van deze expositie. Waar de een de dialoog opzoekt met het publiek door maatschappelijke thema’s in zijn schilderijen te verwerken, is de ander volledig gericht op het hier en nu, het kijken en ervaren van de toeschouwer. Ook in ervaring is er een tegenstelling: twee kunstenaars zijn al jaren bezig met exposeren en kunnen als het ware “achterom kijken’. De andere twee staan aan het begin van hun kunstenaarsloopbaan die start in een andere tijd en onder andere omstandigheden.
In de grote zaal is een ruimtevullende installatie te zien van Leonne Hendriksen. Haar werk is vooral in het buitenland te zien en de tentoonstelling in Helmond is eigenlijk een terugkeer naar haar roots. Haar middelbare schooltijd bracht ze door op het Carolus en als jonge Design Academy student liep zij stage bij Hatema. Haar werk is gemaakt met zeer kwetsbare materialen zoals lood, veren, bont, zeezout en kalkeerpapier.
laat op de vide fotoprints zien. Vaak zijn het prints van gefotografeerde momentopnames en snapshots. De foto's worden bewerkt met tekst of gekleurde vlakken. Deze bewerkingen geven de foto’s een andere betekenis, maar welke precies blijft raadselachtig en vatbaar voor ieders persoonlijke interpretatie
Op de begane grond zijn de Poolseries van Jeroen Duif te zien. Het lege zwembad is uitgangspunt voor schilderijen met vervreemdend perspectief. In sommige schilderijen zweven gekleurde bollen door het beeld. Het roept associaties op met de “ballenbak” maar dan in een desolate omgeving. In de 'straat' is de serie Protest van deze kunstenaar te zien.
Deze schilderijen werken wonderlijk goed samen met de ruimtelijke installatie van Marleen Verber. Met eenvoudige sculpturen weet zij op een interessante wijze de ruimte te bespelen. Haar werk straalt rust en bedachtzaamheid uit. Een van haar werken is een ruimtelijk object dat het publiek vast mag houden en zelf mag vorm geven.
Vanaf zondag 14 februari is de nieuwe tentoonstelling in de kunstruimte van De Cacaofabriek te bewonderen. Paul van Osch en Mariette van Erp tonen tekeningen, schilderijen en ruimtelijk werk. De tentoonstelling laat werk van twee kunstenaars zien die beiden op eigen wijze vorm geven aan onze dagelijkse leefomgeving.
Mariette van Erp werkt op de grens van abstractie en figuratie. Figuratie en thema’ s zijn de leidraad in het zoeken naar kleur, vorm en sfeer. “Het is de kapstok waar ik het doek aan op kan hangen. Abstractie zorgt voor lucht en ruimte in het schilderij. Het beeld hoeft zich niet op te dringen maar speelt een rol op de achtergrond. De toeschouwer kan er licht overheen kijken en er de eigen associaties op los laten.” Tekenen is de basis voor haar werk, en alles kan een aanleiding zijn voor een tekening. Inspiratie vindt Mariette van Erp overal om haar heen.
Paul van Osch maakt ruimtelijk werk waaraan een duidelijk concept ten grondslag ligt. In De Cacaofabriek toont hij werken die gaan over het ingrijpen van de mens in de natuur. Of dit nu gaat om het afkaderen van land met hekken, het beteugelen van natuurkrachten als water, door dijken te bouwen, of het vastzetten van mens en dier in cellen en kooien.
Paul van de Laar (Helmond 1959) is als beeldend kunstenaar autodidact. Aan de technische school is hij opgeleid als schilder en timmerman. Hij heeft altijd graag getekend en de laatste jaren een eigen techniek en persoonlijk handschrift ontwikkeld in het werken op glas. Vaak zijn de dragers bestaande, oude raamkozijnen, het glas in meerdere lagen beschilderd, betekend en beschreven door verf weer weg te krassen. Inspiratiebronnen zijn het stedelijke landschap, maatschappelijke verhoudingen en structuren, popcultuur en punkmuziek. Thema’s en terugkerende motieven in zijn werk zijn een instortende wereld, chaos en herhaling.
Tot en met 24 januari presenteren zes Belgische kunstenaars hun prikkelende werk in de kunstruimtes van De Cacaofabriek. Naast Tom Liekens, Fik van Gestel, Yonan Van Parys en Hervé Martijn spreekt het werk van Caroline Koolen en Peter de Cupere tot ieders verbeelding
Peter de Cupere (1970) werkt met geur. De Cupere maakt objecten, installaties, schilderijen en tekeningen met een geur. Hij schilderde bijvoorbeeld met zeep, strooide met cacao of maakte bouwwerken van sigarettenpeuken.
Gefascineerd door de natuur en de organiek van geuren identificeert Peter De Cupere zijn objectwereld en zijn installaties met een corresponderende geur. De Cupere werkt het liefst met vormen die aan vorm verliezen en zich oplossen in het ongrijpbare, vervluchtigen. Zijn werk gaat over processen, over veranderingen in de tijd in combinatie met de ruimtelijke kracht van geuren die zich, sterker nog dan beelden, vastzetten in ons geheugen. In de bovenzaal van de kunstruimte ruik je onder andere menselijk bloed en de geur van nieuw geld.
Net zoals de wijze waarop Caroline Coolen (1975) motieven uit haar leefwereld verzamelt en structureert, zo assembleert ze haar tekeningen en sculpturen tot een eclectische wereld met surrealistische trekjes. Schijnbaar losse elementen vallen op een gegeven moment met grote vanzelfsprekendheid samen. Coolen verbindt haar twee- en driedimensionale werk en gebruikt daarbij architecturale elementen. In de benedenruimte van De Cacaofabriek zal zij onder andere een grote collage en een beeldengroep van honden tonen.
Tom Liekens, Fik van Gestel, Yoann Van Parys, Hervé Martijn, Caroline Koolen, Peter de Cupere
Meld je aan en ontvang ons laatste expo nieuws!