2+2 en 4x1

In De Cacaofabriek zijn schilderijen te zien van Van Bergen en Van Grinsven, objecten van Aydoslu en een grote tekening die speciaal voor de expositie op een wand in de exporuimte is gemaakt door Baelen. Wat de vier kunstenaars verbindt is de liefde voor kleur, lijn, materiaal en ruimtelijkheid. En allen hebben zij een link met de Koninklijke Academie van Schone Kunsten in Gent (BE). In de monumentale ruimtes van De Cacaofabriek komt het werk van deze vier kunstenaars voor het eerst samen. Allen hebben zij een fascinatie voor het procesmatige van het vak en een sterke focus op bewustwording van de materialiteit. Ze kijken, laten los, breken af en herbouwen… totdat het klopt.

2+2

Servi van Grinsven + Steven Baelen

Servi van Grinsven: “Ik heb Steven uitgenodigd, omdat ik aan hem lesgegeven heb en ik hem sindsdien ben blijven volgen. Zijn tekeningen hebben een heel duidelijke noodzaak. Hij vertelt niet zomaar een verhaaltje, maar laat zien waar het concreet over gaat. Dat herken ik, is echt een sterke affiniteit. Aan de ene kant maakt hij hele barokke tekeningen, enorme registraties, maar aan de andere kant heeft hij een analytische benadering. Dat boeit me, om van iets terug te gaan en je af te vragen: ‘Wat maakt nu eigenlijk beeld?’ We hebben elkaar nadien nog verschillende keren gezien, o.a. via de Academie in Sint-Niklaas, waar hij even gastleraar was. Dat maakte het vrij logisch om hem uit te nodigen.”

Thé van Bergen + Leyla Aydoslu

De relatie tussen Thé van Bergen en Leyla Aydoslu gaat jaren terug, vanaf dat zij klasgenoot van zijn dochter in het kleuteronderwijs was. Ruim vijftien jaar later meldde ze zich aan voor de studie schilderkunst aan de KASK en zagen ze elkaar terug. Hij heeft haar vervolgens vier jaar lang begeleid. Tegenwoordig worden ze door dezelfde galerie vertegenwoordigd: Fred & Ferry in Antwerpen. Van Bergen: “Ik vind het karakter van haar werk heel erg interessant. Hoe ze zich vanuit de schilderkunst richting het sculpturale ontwikkelde. Ik ben schilder en tekenaar en vind de confrontatie met iemand die ruimtelijk werk maakt enorm uitdagend.”

Lees hier het artikel op Brabant Cultureel

4x1

Over het werk van de kunstenaars:

Servi van Grinsven (Den Bosch 1959) is opgeleid aan de kunstacademies van Gent en Den Bosch en haalde aan Sint-Lukas in Brussel zijn master in painting. Karakteristiek voor zijn oeuvre zijn de geschilderde doorgangen: cirkels, ovalen en rechthoeken die aandoen als donkere openingen in het doek. In ander werk wekken cirkels juist niet de suggestie van doorkijkjes, maar zijn ze dermate in perspectief geschilderd dat er een driedimensionale illusie ontstaat die het doek bijna doet opbollen en in figuurlijke zin op spanning zet. Soms laat Van Grinsven de ordening los en wordt zijn compositie schetsmatiger en minder strak. Er is beweging voelbaar, voor je oog ontstaan wervelingen op het doek die het gevoel van een oneindige kosmos oproepen. In het recente werk dat hij in De Cacaofabriek toont, onderzoekt hij de materialiteit van verf door lagen te stapelen. 

Tekenaar Steven Baelen (Roeselare (BE) 1981) schuwt geen enkel formaat. Hij maakt zowel intimistische potloodtekeningen (zogeheten ‘notities’) als grote muurtekeningen in houtskool. Hij registreert zijn directe omgeving, maar analyseert ook wat er op papier gebeurt. Met als consequentie dat hij ‘foute’ lijnen niet verbetert, of weggumt en sommige vlakken bewust onaf laat. Baelen is opgeleid in Gent aan de Koninklijke Academie van Schone Kunsten (KASK), waar hij o.m. les van Servi van Grinsven kreeg. Aansluitend vindt hij een eigen werkplek bij het postacademische Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK). In De Cacaofabriek zal Baelen in de expo-ruimte speciaal voor de expositie op een wand een tekening maken. In plaats van dat hij naar de realiteit kijkt, sampled hij hiervoor bestaande tekeningen ter plekke aan elkaar. “Ik maak op voorhand nooit een plan, ik pak gewoon een tekening en begin met houtskool op de muur te tekenen. Ik teken alles aan elkaar tot één grote wandtekening die eigenlijk op precies dezelfde manier werkt: vol, leeg, af, onaf, tot het geheel klopt. Het is een soort puzzel die je moet oplossen, het groeit heel organisch.”

Thé van Bergen (Achterveld 1946) maakt gebruik van een poëtische beeldtaal. Uit zijn werk spreekt een duidelijke voorliefde voor het motief boven de voorstelling. Titels zijn heel direct en beschrijven letterlijk wat we zien: een eendenvijver, de koffie, een brug, de gemaskerde. Dat maakt het werk allerminst eenduidig. Het gebruik van herkenbare motieven biedt weliswaar houvast, maar als beschouwer krijg je geen afgerond verhaal aangereikt. Je wordt vooral uitgenodigd om te kijken en stil te staan. In zijn tekeningen gebruikt Van Bergen kleur als accent; zelden overheerst het de lijntekening. Dat is anders in zijn schilderijen waar kleurvlakken en volumes nadrukkelijker aanwezig zijn. Daarin lijkt meer sprake van gelaagdheid als gevolg van een spel met grafische tastbaarheid en ‘gedroomde’ werkelijkheid. De artistieke ontwikkeling die Van Bergen heeft doorgemaakt, is er een van uitersten. Na afronding van zijn studie aan de Tekenacademie in Tilburg in de jaren zestig, meldt hij zich aan voor het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen. “Ik had daar een eigen atelier en geen enkele bemoeienis.” In een paar jaar tijd breekt hij stapje voor stapje af wat hij in Nederland heeft geleerd. Het Vlaamse avontuur opent zijn ogen voor het wordingsproces van het schilderij. 

Leyla Aydoslu (Antwerpen (BE) 1987) is opgeleid aan de Koninklijke Academie van schone Kunsten (KASK) in Gent, waar ze o.a. les kreeg van Thé van Bergen. Daarna volgde ze het postacademische Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK), eveneens in Gent. Inmiddels staat ze bekend als de kunstenaar die beeldhouwt als een schilder. Haar robuuste installaties zijn monumentaal, maar met een ‘mensenmaat’. Ze wil geen illusie oproepen, zoals we van de schilderkunst kennen, maar het proces van het bouwen en construeren zichtbaar houden. Deze methode resulteert vaak in spannende holle en (half) open objecten die de beschouwer uitnodigen tot nader onderzoek. Soms plaatst ze de objecten op een voetstuk, of wordt de sokkel onderdeel van de sculptuur. Ze lijkt hiermee de traditionele beeldhouwkunst uit te dagen. 

Foto's: Laura Maessen @ColorIsTheLimit Photography