Being on the Grid

Art van Triest ziet het Grid als een politiek instrument van ordening en controle, terwijl Ditty Ketting er een ritmische partituur van kleur en stilte mee schept. Fenna Koot onderzoekt het spanningsveld tussen vrijheid en systeem, José Heerkens creëert met horizontale rasters en kleur een sterke beleving van ruimte, Bert Loerakker confronteert natuur met ordening en Maurice van Venrooij vertaalt de repeterende menselijke handeling naar autonome kunst.

Bij de tentoonstelling is een publicatie verschenen met een inleidende tekst van Edwin van Onna, publicist, curator en kunsthistoricus. Deze is te koop in de Expo-ruimte tijdens openingstijden voor € 7,50.
 

Teksten met dank aan Edwin van Onna. 
Foto's: Laure Maessen @ ColoristheLimit 
De tentoonstelling ‘Being on the Grid’ komt tot stand met dank aan Mondriaan Fonds.

Gekleurde lijnen, strepen, banden, banen, balken, vlakken, rasters… De taal van beeldend kunstenaar José Heerkens oogt meetkundig. Haar werkelijkheid lijkt gebonden aan streng geometrische wetten. Het grid van strakke potloodlijnen dat op haar doeken zichtbaar is, bevestigt dit beeld. Toch rekent ze zichzelf niet tot de stroming van geometrisch abstracte kunstenaars, ondanks haar grote liefde voor o.a. Bauhaus-kunstenaar Josef Albers. Heerkens ‘noteert’ kleuren en bevrijdt ze juist uit de begrenzing van het doek. 

- Tekstfragment uit de publicatie ‘Being on the Grid’ door Edwin van Onna (2025)  

Om Pernis heen staan eindeloze terreinen waar duizenden containers op- en naast elkaar gestapeld een onafzienbare toevalligheid aan combinaties laat zien. Als je te midden van die situatie het atelier van Ditty Ketting positioneert dan zit ze bij wijze van spreken in het oog van de storm. Haar schilderijen zijn een verademing in een ademloze wereld. Zij geeft lucht aan wie ze is. 

- Tekstfragment uit Mister Motley door Alex de Vries (2018)

Fenna Koot is geïnteresseerd in de relatie tussen mensen en hun gebouwde omgeving. Gefascineerd door de manier waarop we onze leefruimte ontwerpen en ons er doorheen bewegen, bevraagt ze de grens tussen het privédomein binnenshuis en het openbare daarbuiten. Wat kunnen architectonische structuren onthullen over de sociale structuren van de maatschappij die ze heeft gebouwd? 

 De frictie tussen het rationele aan de ene kant en het subjectieve aan de andere kant, zoals het raster versus de doorbreking ervan, het transparante versus het ondoorzichtige is kenmerkend voor haar werk. 

Het raster heeft altijd een belangrijke rol in het werk van Bert Loerakker gespeeld. In de vorm van lijnen, kleurbanen en of kleurvlakjes werkte het als en soort tegenhanger van de meer op natuur gebaseerde delen in zijn werk. Voortkomend uit zijn interesse in zowel b.v. werk van Monet en Turner als van Mondriaan en Ellsworth Kelly ( m.a.w de schilderkunst zo breed mogelijk) besloot Loerakker jaren geleden om deze tegenstellingen, die ontegenzeglijk ook raakvlakken hebben, in zijn werk gelijktijdig in één werk aan bod te laten komen. 

Centraal in zijn werk staat de menselijke neiging om onze fundamentele angst en onzekerheid te bezweren met een ordening, een systeem. Art van Triest beschouwt dit als een coping mechanisme: een poging om vat te krijgen op de wereld om ons heen, die voortkomt uit een diepe behoefte aan controle, of de illusie van controle. 

Deze neiging om de grilligheid van de werkelijkheid in te kaderen in een systeem ziet Van Triest op verschillende niveaus terug. Het is verankerd in ons denken: we delen de wereld om ons heen op in categorieën en gebruiken rationele constructies om verschillen te definiëren en verbanden leggen. Dit geeft onze wereld ook in concrete zin vorm: van spreadsheets tot landschapsarchitectuur. 

Maurice van Venrooij schildert niet, hij bouwt schilderijen. Zorgvuldig plaatst hij lagen verf op paneel. Met lange, zelfgemaakte stempels brengt hij transparante verf aan: laag op laag op laag. In de dagen die volgen stapelen de verflagen zich op. Vaak duurt het weken voordat een werk voltooid is.

Van Venrooij's werken zijn herkenbaar aan de ogenschijnlijk eenvoudige opzet. Daarachter schuilt echter een uitgebreid proces van onderzoeken, ontwerpen, testen, tekenen en aanpassen, pas dan volgt de uitvoering. Zijn achtergrond als architect heeft zijn handelen onvermijdelijk beïnvloed. Centraal in elk werk staat de constructie van een ruimtelijke ordening: grid, verhoudingen, vlakken en lijnen worden in een duidelijk ritme geplaatst. Hij tracht systemen vast te leggen, patronen te vangen op een bepaald moment in zijn onderzoek. Bewust gekozen beperkingen in materiaal en opzet stimuleren bij Van Venrooij het onderzoek naar varianten, wisselende uitgangspunten en leveren series aan nieuwe werken op.