And they lived happily ever after

In de tentoonstelling wordt zichtbaar welke schilderkunstige vraagstukken hedendaagse kunstenaars onderzoeken, zoals: de rol van verf en materiaal, de spanning tussen figuratie en abstractie, de betekenis van de verfhuid en schildertoets, de werking van kleur en compositie, de verhouding tussen beeld en drager en de grenzen van het platte vlak. Het zijn elementen die niet alleen van fundamenteel belang zijn voor het schilderproces zelf, maar ook richting geven aan wie schilderijen écht wil begrijpen.

Schilderkunst als wezenlijk tegenwicht voor een wereld die steeds virtueler, vluchtiger en immateriëler aanvoelt

De relevantie van de eigentijdse schilderkunst schuilt niet langer in het uitgeputte streven naar innovatie, maar juist in de investering van tijd, kennis en kunde tijdens het productieproces, met als rendement de onmiskenbare materialiteit van het schilderij en de aandacht en het bewustzijn dat het uiteindelijke object afdwingt. Schilderkunst vormt daarmee een belangrijk tegengewicht voor een wereld die alsmaar vluchtiger, virtueler en minder tastbaar lijkt te worden.

Lees hier het artikel van Dit is Helmond

De tentoonstelling 'And they lived happily ever after' komt tot stand met dank aan Mondriaan Fonds.

Over de kunstenaars 

Ide André (Ede, 1990)

De schilderijen van Ide André zijn nabeelden van gebeurtenissen die hun eigen maakproces onthullen, als voetafdrukken op een dansvloer. Zijn onconventionele gereedschap bestaat uit rollende stenen, sproeiende plantenspuiten of kronkelende kabels waarmee hij ritme, tempo en lichamelijkheid op gekleurde doeken vastlegt.

In tegenstelling tot de impulsieve energie die het beeld suggereert, wordt het maakproces gestuurd door bijna dogmatische parameters die André zichzelf per serie oplegt. Binnen vooraf gestelde kaders experimenteert hij gecontroleerd en aandachtig tot een methode is uitgeput.

In zijn recente Bleach Paintings laten zwiepende of kronkelende touwen, gedrenkt in bleekmiddel, negatieve afdrukken achter op het doek. De kleur wordt zo uit de felgekleurde stof gebeten, wat resulteert in dynamische, contrastrijke beelden.

Ide André, Fizzy Fields – Bleach painting no.6, 190 × 220 cm, bleekmiddel op gekleurd katoen, 2024

Aaron van Erp (Veghel, 1978) 

In de geschilderde scènes van Aaron van Erp vloeien absurditeit en humor samen. Zijn wereld wordt bevolkt door amorfe figuren, omringd door verlaten landschappen, gesloten muren en ongure interieurs. De fragmentarische composities zijn opgebouwd uit druipende verf, grove penseelstreken en pasteuze accenten, wat ze een groezelige en ongepolijste uitstraling geeft.

Zijn verf fungeert als een vorm van dissectie: lichamen worden met olieverf bruut opengebroken. Vleesachtige wezens lijken zowel te ontstaan als te verdwijnen, gevangen in een wreed verhaal waarin ze gewelddadige handelingen ondergaan én uitvoeren, zonder dat duidelijk wordt waarom. Herkenbare objecten als een Twix, winkelwagentjes en waterflesjes verankeren zijn beeldtaal op wrang-komische wijze in de rafelranden van onze werkelijkheid.

Schweppes-hestaat, 60 x 80 cm, olieverf op linnen, 2025

Kimball Gunnar Holth (Melbourne (AU), 1982)

Voor Kimball Holth is schilderen een proces van denken, twijfelen en zoeken. Hoewel de schilderkunst zijn referentiepunt blijft, probeert hij voortdurend aan het schilderij te ontsnappen. De kern van zijn benadering ligt in het spanningsveld tussen proces en resultaat: de kracht van het uitstellen en het onaffe, waarin de kunst beloftevol, open en onbepaald blijft.

Hier verzet Holth een absurde hoeveelheid arbeid om een schilderij op te hangen dat nauwelijks durft te bestaan. Het werk dwingt de toeschouwer om vooral te kijken naar de context: de instabiele constructie eromheen. De installatie benadrukt dat schilderkunst wordt gedragen door een wankele basis van kwetsbare arbeid, conceptuele acrobatiek en gewichtige geschiedenis.

Kimball Gunnar Holth, Painting Wall, variabele afmetingen, objecten uit de kelder van de Cacaofabriek, olieverf op canvas, 2025

Aagje Linssen (Paramaribo, 1981)

Aagje Linssen vertaalt innerlijke ervaringen in open, lichte composities. Vanuit een eerste markering op het lege doek begint een zoektocht naar nieuw evenwicht. Haar gebruik van eitempera vraagt om aandacht en geduld: de sneldrogende verf vereist controle, concentratie en zorgvuldigheid in elke beweging. 

Het schilderij ontvouwt zich laag voor laag, met transparante kleuren, ritmische toetsen en dansende kwaststreken die het doek aftasten, alsof ze sensaties als wind of licht vangen. Soms duiken figuratieve suggesties of natuurlijke associaties op, niet als doel, maar als dragers van een diepere beleving die zich al schilderend aandient. Het resultaat is een verstild beeld vol natuurlijke dynamiek.

Aagje Linssen, Nazomer, 180 x 240 cm, eitempera op linnen, 2023

Saskia de Marée (Terneuzen, 1975) 

Saskia de Marée creëert het vertrekpunt voor haar schilderijen door elementen uit objecten, foto’s of tekeningen te isoleren, transformeren, herhalen of weg te schilderen. Tijdens het aandachtige schilderproces verdwijnt dit uitgangspunt geleidelijk naar de achtergrond en nemen gevoel en intuïtie het over.

In haar recente werk verkent De Marée de spanning tussen de schilderkunstige genres van het stilleven en het landschap. HAY en HUT zijn geïnspireerd op structuren die ze tijdens wandelingen in natuurgebied het Wasven aantrof.

In deze werken onderzoekt zij het concept van begrenzing als schilderkunstig gegeven: de afgebakende vorm fungeert als een terugkerend motief. Deze afbakening kan zowel worden gezien als een gebaar van bescherming als van opsluiting. De transparante onderlaag van waterverf met dunne olieverflagen eroverheen, zorgen voor subtiele gelaagdheid met behoud van kleurintensiteit.

Saskia de Marée, HAY, from the series the object as a landscape, 50 x 60 cm, gemengde techniek met krijtpoeder, gouache, acrylverf en olieverf op linnen, 2025

Thijs Segers (Lieshout, 1996) 

Thijs Segers schildert op meditatieve wijze, waarbij hij zijn dagelijkse omgeving hult in een zachte, contemplatieve duisternis. Zijn werk vertrekt vanuit een diep ontzag voor de onverschilligheid van de natuur, waarin hij een spiegel ziet van de menselijke conditie. Wat begint als een observatie rond zijn landelijk gelegen huis, transformeert tijdens het schilderproces tot beelden die zich losmaken van hun oorsprong.

Het penseel wordt een middel om universele melancholie voelbaar te maken: donkere landschappen en onheilspellende dieren worden trefzeker weergegeven in aardse tonen. Uit deze schemerige taferelen spreekt een diepe fascinatie voor de onthullende kracht van het schilderen zelf. Het resulteert in weemoedige beelden die de vergankelijkheid van het menselijk bestaan naast de tijdloze kracht van de natuur plaatsen.

Thijs Segers, kamerscherm met knotwilgen en het woord, 180 x 160 cm, eitempera op kamerscherm, 2024

Esther Tielemans (Helmond,1976) 

Esther Tielemans vertrekt vanuit de landschapsschilderkunst, maar reduceert die tot abstracte elementen als kleur, licht en ruimte. Ze onderzoekt hoe de ervaring van een landschap kan voortleven in schilderkunst die voortdurend de ruimte opzoekt en soms uitgroeit tot sculptuur of installatie. 

Haar pastelpalet bestaat doorgaans uit karakteristiek poederroze, botergeel en Hockney-blauw: een zachte afgeleide van het streng modernistische rood, geel en blauw. In dit werk vloeien koele mengtonen lila, blauw en groen samen rond een warme gloed in het midden, die contrasteert met de ‘zwarte’ naad die de twee doeken scheidt. Het schilderij speelt met de spanning tussen de (spirituele) ruimte die het kleurrijke beeld oproept en de daadwerkelijke fysieke ruimte tussen de panelen.

Esther Tielemans, Mirrored Light 26-02 / 2023, 105 x 290 cm, Acryl op houten panelen, 2023

Ema Vaneková (Dolny Kubin (SK), 1999)

De schilderkunst van Ema Vaneková onderzoekt de grootsheid van kleine momenten binnen haar eigen belevingswereld. Met een scherp bewustzijn van haar bestaan en de wereld om haar heen vindt ze houvast in persoonlijke beelden en intuïtieve schilderprocessen. Haar werk ontstaat uit een verlangen naar zelfbegrip, levendigheid en kinderlijkheid: ze schildert om ervaringen vast te leggen en dichter bij haar eigen kern te komen.

Terugkerende thema’s zijn liefde, familie en opgroeien, maar in plaats van een helder narratief richt Vaneková zich steeds meer op de essentie van het schilderen zelf. Omdat ze opgroeit met de schilderkunst, is haar praktijk zowel een persoonlijk als technisch onderzoek, waarin gevoel het proces aanstuurt. Zo ontstaan dromerige, tijdloze voorstellingen waarin het vertrouwde, het herinnerde en het fantasierijke samenvloeien.

Ema Vaneková, Muschka, 170 x 150 cm en Tam kde išli, 200 x 160 cm, olieverf op katoen, 2025

Jeroen Vrijsen (Valkenswaard, 1975) 

De drijfveer achter de schilderkunst van Jeroen Vrijsen is de behoefte te begrijpen waar de wereld naartoe beweegt. Zijn fascinatie voor de manier waarop de mens orde schept, structuren aanbrengt en grip probeert te krijgen op de werkelijkheid, vormt daarbij het vertrekpunt. In zijn recente werk richt hij zich op wetenschappelijke ontdekkingen over de allerkleinste bouwstenen van materie, die grote impact kunnen hebben.

Zo ontleedt hij de orde van het periodiek systeem in schilderijen vol kleurnuances en transparante lagen, afgewisseld met scherpe, textuurrijke verftoetsen. Andere, donkere schilderijen – geplaatst naast ramen waar je juist licht zou verwachten – vormen een kritische reflectie op de ‘verlichting’ die wetenschap zou moeten brengen. Vooruitgang kent immers ook een schaduwkant: waar kennis groeit, groeit ook de macht om te beïnvloeden, beheersen of zelfs te schaden.

Jeroen Vrijsen, Hoek Raam Schilderij, 107 x 57 x 40 x 71 cm, olieverf op katoen, 2025

Anouk van Zwieten (Amsterdam, 1991) 

Anouk van Zwieten ziet het schilderproces als het opwerpen van problemen die al werkend worden opgelost.. Elk vraagstuk leidt tot visueel uiteenlopende oplossingen.

Haar visuele taal is diep verankerd in de schilderhandeling: haar handschrift komt voort uit een intuïtieve werkwijze, gedreven door beweging, impuls en controle. Spontaniteit brengt imperfecties met zich mee, maar juist die elementen geven het werk levendigheid, persoonlijkheid en kracht.

Van Zwieten begint met een doek dat is geverfd met textielverf, wat een atmosferische basis vormt. Vanuit snelle schetsen ontstaan daarop associatieve, gelaagde composities, waarbij onder elke laag een ander schilderij schuilgaat. Tussen de verschillende werken ontstaat een dialoog van kleur, formaat en compositie, die ritme, spanning of harmonie voortbrengt.

Anouk van Zwieten, Not with words, 125 x 100 cm en Where it lands,190 x 152 cm, textielverf en acryl op doek, 2025