Hoe overleef je een moeder die aan depressies en heftige stemmingswisselingen lijdt? In La ruche worstelen drie dochters met die vraag. Christophe Hermans betoont zich in zijn intense speelfilmdebuut een geweldige acteursregisseur.
De titel La ruche (‘de bijenkorf’) suggereert een gezellige drukte met vrolijk gezoem, maar daar is in deze film geen sprake van. Drukte genoeg, dat wel, in het fraaie oude appartement van de gescheiden Alice, maar geen vrolijke drukte. Haar drie tienerdochters zijn altijd op hun hoede. Nooit ogen ze ontspannen, altijd waakzaam voor wat er kan gebeuren. Het gedrag van hun bipolaire moeder is onvoorspelbaar. Ze kan zomaar van een vrolijke in een tierende vrouw exploderen. Of wegzakken in een zware depressie en schreeuwen dat ze het zat is om altijd voor haar dochters te moeten zorgen. Het bewijst enkel de verwrongen kijk van Alice op de werkelijkheid, want ze doet weinig meer dan roken en voor zich uit staren. Het is de omgekeerde wereld: niet Alice zorgt voor haar kinderen, maar haar oudste dochter Marion probeert het gezin overeind te houden.
klik hier om akkoord te geven op het plaatsen van marketing cookies en deze video te bekijken
Meld je aan en ontvang ons laatste nieuws!